Jak to z nimi jest? Koniecznie czy może zbędne? Dobroczynne czy raczej szkodliwe?
Węglowodany to inaczej cukry. Dzielą się bardzo ogólnie mówiąc na proste i złożone. Węglowodanem jest zwykły cukier, którym słodzimy kawę, glukoza (węglowodan prosty), kojarzona przez wszystkich, laktoza (cukier mleczny kojarzona z nietolerancją, biegunką i bólem brzucha), fruktoza (cukier owocowy dający słodki smak owocom i miodowi), błonnik nie podlegający procesom trawiennym u zwierząt wszystko i mięsożernych. Cukrem jest także celuloza, z której zbudowana jest ściana komórek roślinnych oraz skrobia będąca trudno strawnym węglowodanem bardzo złożonym.
Otóż to – skrobia. Całkowicie niestrawna dla większości zwierząt (z wyjątkiem ziarnojadów, które tworzą niewielką grupę w królestwie zwierząt) w stanie surowym. Skrobia wymaga wielu skomplikowanych procesów aby stać się jako tako przyswajalnym składnikiem pożywienia – obróbka termiczna, rozdrabnianie, namaczanie. Czy powinniśmy – my ludzie oraz nasze psy – jeść coś, co w stanie surowym opuści organizm w stanie nawet szczątkowo niezmienionym? Oto jest pytanie.
Ale wróćmy do podstaw. Strawność i trawienie. Trawienie to procesy rozkładu enzymatycznego, zachodzącego przy udziale enzymów trawiennych produkowanych w przewodzie pokarmowym danego zwierzęcia. Tak więc mówiąc o strawności czegokolwiek u psa, mamy na myśli to, co układ trawienny tego zwierzęcia może strawić (rozłożyć na elementy proste) sam, przy użyciu swoich własnych enzymów trawiennych. Wiele zwierząt, korzysta z pomocy bakterii lub pierwotniaków zasiedlających układ pokarmowy, w zakresie wykorzystania węglowodanów złożonych. Pięknym przykładem jest krowa oraz cała grupa przeżuwaczy, z którymi jednak nasze psy nie wykazują pokrewieństwa. Przeżuwacze same są zdolne do trawienia niewielkiego procenta pokarmu, który spożywają. Całą resztę „trawi” niezwykle bogaty mikrobiont, produkujący białko oraz kwasy tłuszczowe i witaminy stające się składnikami odżywczymi dla przeżuwacza. Nawet dla nich skrobia nie jest zdrowa – duży jej udział w diecie powoduje schorzenia metaboliczne prowadzące do śmierci.
Obecność dużej ilości węglowodanów złożonych w diecie wszystko, i mięsożerców (przede wszystkim tych ostatnich) przyczynia się do rozrostu mikroflory jelitowej zdolnej do rozkładu tych cukrów na drodze fermentacji. Produktem tego procesu są gazy dające w efekcie wzdęcia, bóle brzucha, bulgotanie wydobywające się z wnętrza psa, śmierdzące bąki, a co najważniejsze i najbardziej niebezpieczne – znaczny wzrost zagrożenia skrętem żołądka i jelit, które jak wiemy prowadzą do śmierci zwierzęcia.
Nie muszę chyba wspominać, że zmiana składu oraz nadmierny rozrost mikroflory jelitowej to pogorszenie ogólnego stanu zdrowia całego organizmu – wszak zdrowie i odporność rodzą się właśnie w jelitach.
Powyższe dotyczą głównie wysokiej zawartości błonnika w dietach komercyjnych, a także w dietach zwierząt należących do ludzi podążających za modą, która w imię zysków tworzy piękną ideologię dla zastosowania wszelkich odpadów roślinnych typu otręby, resztki zbóż – jednym słowem produkty bardzo bogate w błonnik. Hasłem przewodnim jest obfita defekacja. I tak wedle mody i prania mózgów pies powinien stawiać na trawniku kilka obfitych kopców dziennie. Niestety – prawda jest taka, że nie jest to oznaką zdrowia a jedynie diety wysokoresztkowej oraz słabych zdolności trawiennych w stosunku do danego pokarmu. Zła, niska strawność to zła i niska przyswajalność, a to oznacza słabe zaopatrzenie organizmu w składniki odżywcze, prowadzące do niedoborów żywieniowych i rozwoju wielu schorzeń. Choroby obecnie trapiące psy w sposób nagminny to efekt niewłaściwej diety!
Co z tą skrobią? Jest głównym składnikiem wszelkich karm komercyjnych oraz diet domowych gotowanych (tutaj skrobia to „wypełniacz” mający stanowić 1/3 pokarmu) – makaron (mąka), ryż, ziemniaki, bataty, płatki i kasze (produkty zbożowe), kukurydza, soja, zboża ogólnie.
Skrobia to węglowodan złożony z wielu „cegiełek” – cząsteczek glukozy. Aby organizm mógł pozyskać glukozę ze skrobi, musi ona najpierw być poddana wielu skomplikowanym i długotrwałym procesom obróbki – obieranie ziaren z osłon i łupin, rozdrabnianie, gotowanie czyli obróbka termiczna w dużej ilości wody. Wtedy skrobia rozkleja się i dzięki temu amylaza będąca enzymem produkowanym przez trzustkę może ją strawić czyli rozłożyć na wiele cząsteczek glukozy. Psy nie posiadają amylazy w ślinie (przeciwnie do wszystko i roślinożerców). Dieta naturalna dla mięsożerców, nie zawiera substancji odżywczych dla bakterii tworzących płytkę nazębną, a organizm nie produkuje enzymu, umożliwiającego wstępny rozkład produktów pokarmowych dających pożywkę dla tych bakterii – glukozę. Psy takie maja czyste, białe zęby oraz świeży oddech. Co się jednak dzieje gdy pies otrzymuje regularnie, codziennie pokarm obfitujący w skrobię? Ślina psa zaczyna zawierać niewielkie ilości enzymów mających zdolność rozkładu węglowodanów złożonych. Ta cecha to adaptacja do długotrwale podawanego pokarmu. To nie cecha ewolucyjna ale jedynie adaptacyjna (pies jest organizmem niezwykle plastycznym). Gdy w pysku pojawia się stale glukoza, zaczyna się rozrost bakterii, a te tworzą paskudne osady i gruby „kamień” na zębach oraz w kieszonkach pod dziąsłami. Osad ten nie tylko brzydko wygląda i daje paskudny smród, powoduje przede wszystkim stany zapalne przyzębia oraz dziąseł, ropnie, ból, próchnicę i schorzenia całego organizmu.
Połknięta skrobia trafia do żołądka. Ponieważ najczęściej pokarm ją zawierający jest pokarmem mieszanym (produkty zwierzęce bogate w białko + produkty roślinne), w żołądku nie mogą być trawione szybko i łatwo białka. Węglowodany – przede wszystkim błonnik „zasłaniają” dostęp do receptorów, które pobudzane są przez cząsteczki białka i dają sygnał do uwolnienia proenzymów proteolitycznych (trawiących białka) oraz kwasu solnego uaktywniającego proenzymy do formy aktywnej. Poziom pH więc nie może spaść do odpowiedniej wielkości niezbędnej do aktywacji proteolizy. Białka nie mogą być strawione z należytą starannością i wydajnością a masa przechodząca do dwunastnicy nie nadaje się do wydajnej obróbki i pozyskania składników odżywczych w jelicie cienkim. W żołądku nie ma enzymów trawiących węglowodany. Amylaza będąca produktem trzustkowym znajduje się dopiero w dwunastnicy. W stanie naturalnym, przy diecie naturalnej, jest to miejsce gdzie rozkładowi ulegają proste łańcuchy białkowe (na pojedyncze aminokwasy), węglowodany do glukozy (w naturze są to głównie dwucukry), kwasy nukleinowe oraz zachodzi emulgacja i trawienie tłuszczów. Jeżeli do dwunastnicy trafia masa pokarmowa zawierająca nie efektywnie obrobione białka (nie wszystkie łańcuchy białkowe są w postaci prostej) – enzymy w dwunastnicy nie są w stanie ich strawić. Dzięki temu białka takie w jelicie cienkim oraz potem grubym podlegają procesom gnicia bakteryjnego z uwolnieniem gazów. Im więcej w pokarmie węglowodanów złożonych, tym więcej amylazy musi wyprodukować i uwolnić trzustka (mamy przeciążenie tego organu prowadzące w efekcie do przerostów, stanów zapalnych i niewydolności).
Skrobia jest trawiona długo i mozolnie. Dzięki temu bardzo długo uwalniana jest duża ilość glukozy do krwi. Organizm potrafi czerpać energię z tej glukozy tylko do 2 godzin po posiłku, i tylko w ograniczonej ilości. W związku z tym, że wysoki poziom glukozy we krwi jest dla organizmu bardzo niebezpieczny, wszystkie zwierzęta posiadają bardzo wydajny mechanizm regulacyjny w skład którego wchodzi przede wszystkim insulina. Jej zadaniem jest obniżanie poziomu glukozy we krwi. Receptory dla niej znajdują się na wszystkich komórkach organizmu. Innymi słowy insulina powoduje pakowanie glukozy gdzie i jak się da, byle obniżyć jej poziom we krwi. Pierwszym miejscem magazynowania i przemian glukozy jest wątroba. Tutaj zachodzi produkcja glikogenu (kondensacja cząsteczek glukozy z uwolnieniem wody). Gdy miejsce magazynowe dla glikogenu w wątrobie i mięśniach osiągnie maksymalny załadunek, glukoza przerabiana jest na kwasy tłuszczowe. Proces syntezy zachodzi także w wątrobie a wzrost jego intensywności prowadzi do stłuszczania wątroby. Wątroba przerasta tłuszcze i tkanką łączną a następnie zaczyna się jej marskość – całkowita niewydolność prowadząca do śmierci. Kwasy tłuszczowe po połączeniu z glicerolem (3 kwasy tłuszczowe plus 1 cząsteczka glicerolu) tworzą trójglicerydy i są przenoszone i magazynowane w tkance tłuszczowej. Ta z kolei nie ma granic ładowności – i widać to bardzo często na ulicach. Najpierw tkanka tłuszczowa narasta wokół narządów wewnętrznych- serca wątroby i nerek. To jest otyłość trzewna. Nie widać jej gołym okiem. Narządy, na których odkładana jest coraz grubsza warstwa sadła, pracują coraz ciężej, coraz trudniej, aż ulegają przerostom i degeneracji. Następnie rozwija się otyłość ogólna – tą już widać. Czasem bardzo mocno widać. Pies nabiera kilogramów, i kształtów kulistych. Coraz trudniej się porusza, ma coraz mniej siły, jego serce i stawy nie dają rady. Dopiero w tym momencie usiłujemy psa odchudzać. Najczęściej próbujemy go zmusić do aktywności fizycznej, która wcale psa nie odchudzi – zwiększy jedynie obciążenie organizmu i przyspieszy pogorszenie stanu serca, wątroby, stawów i nerek. Następnie próbujemy podawać psu karmy odchudzające, które charakteryzują się niską zawartością tłuszczu i … wysokim poziomem węglowodanów. Regularna podaż węglowodanów to stale wysoki poziom insuliny. A ta z kolei chroni zapasy tłuszczu. Nie może on być wykorzystany w celach energetycznych. Koło się zamyka – pies nie chudnie, często jeszcze dalej tyje, bo nadmiar glukozy znowu jest odkładany w postaci tkanki tłuszczowej. Zmniejszamy więc ilość pokarmu. Pies zaczyna cierpieć głód bo jego organizm jest coraz bardziej niedożywiony ale paradoksalnie coraz grubszy. Zaczyna się rozwijać insulinooporność – komórki organizmu przestają reagować na coraz mocniejsze sygnały od insuliny. Mózg przestaje odbierać sygnał – przestań jeść (leptynooporność)! Rozwija się zespół metaboliczny, następnie cukrzyca. Następuje śmierć organizmu z jednej strony spowodowana wyczerpaniem spowodowanym niedoborami składników odżywczych, z drugiej strony przeciążeniem narządów wewnętrznych.
Jedynym ratunkiem jest wywalić z diety węglowodany, zwiększyć podaż tłuszczów, podnieść poziom ketogenezy. Tylko przy niskiej aktywności insuliny organizm zacznie spalać zmagazynowany tłuszcz.
Psy i koty jako zwierzęta mięsożerne zostały zaopatrzone przez Naturę w mechanizm bardzo wydajnej glukoneogenezy. Jest to szlak metaboliczny prowadzący do syntezy glukozy niezbędnej do sprawnego działania serca i mózgu oraz sprawnego spalania tlenowego kwasów tłuszczowych, z substratów nie cukrowych – szkieletów węglowych pochodzących z dezaminacji aminokwasów glukogennych dostarczanych w pokarmie.
Dieta naturalna RAW dostarcza odpowiednich ilości glikogenu zawartego w mięsie oraz podrobach i krwi, wysokoenergetycznego tłuszczu (z 1 g glukozy powstają tyko 4 kcal podczas gdy spalenie 1 g nasyconych kwasów tłuszczowych to aż 9 kcal), oraz wysokowartościowego białka bogatego nie tylko w aminokwasy egzogenne (między innymi siarkowe), ale także w aminokwasy glukogenne. Mały dodatek ziół, owoców i warzyw zapewniają pokrycie zapotrzebowania w cukry proste oraz błonnik. Nawet psy, które odmawiają jedzenia warzyw i owoców, nie cierpią z powodu niedoborów glukozy. Same, własną glukoneogenezą pokrywają swoje zapotrzebowanie na glukozę.
Psy RAW wydalają znacznie mniejsze ilości odchodów. Świadczy to o diecie bogatej, ubogo resztkowej.

Źródło: https://www.facebook.com/raw.edukacja/photos/a.1327490737344821.1073741828.1325554300871798/1345435215550373/?type=3&theater